بسم الله الرحمن الرحیم
فضائل امیرالمومنین علیه السلام
شیخ صدوق رحمه الله در کتاب «امالى» از سلمان فارسى سلام اللَّه علیه نقل کرده است: ابلیس لعنه اللَّه عبورش به چند نفر افتاد که به امیرالمؤمنین علیه السلام دشنام مى دادند، در مقابل آنها ایستاد، سئوال کردند کیست که پیش روى ما ایستاده است ؟
گفت: من ابو مرّه ام، گفتند: سخنان ما را شنیدى ؟
گفت: بدا به حال شما مولاى خود علىّ بن ابى طالب علیه السلام را ناسزا مى گوئید ؟
گفتند: از کجا دانستى که او ولىّ امر ما است ؟
گفت: از کلام پیغمبرتان که فرمود:
من کنت مولاه فعلیّ مولاه، اللهمّ وال من والاه وعاد من عاداه، وانصر من نصره واخذل من خذله.
هر کس من مولاى او هستم پس از من على علیه السلام مولاى او است، خدایا آن کس که على را دوست دارد دوست بدار، و با دشمناو دشمن باش.
سپس به او گفتند: آیا تو از موالیان و شیعیان آن حضرت هستى ؟ گفت: من ولایتش را ندارم و از شیعیان او نیستم ولى او را دوست دارم، و هر کس با او دشمنى کند من در مال و فرزندش با او شرکت دارم.
به او گفتند: آیا حدیثى درباره على علیه السلام نمى گوئى ؟
گفت: اى گروه عهدشکنان و ظالمان و خارج شدگان از دین ؛ گوش کنید تا برایتان بگویم:
خدا را در میان طایفه جنّ دوازده هزار سال عبادت کردم، و وقتى آنها به هلاکت رسیدند از تنهائى خود به خداوند شکایت کردم مرا به آسمان دنیا بردند، در آنجا هم دوازده هزار سال در جمع فرشتگان خدا را پرستش کردم، و در حالى که به تسبیح و تقدیس پروردگار مشغول بودیم ناگهان نورى که تشعشع و درخشندگى آن زیاد بود از مقابل ما گذشت، فرشتگان همگى براى آن نور سجده کردند و گفتند: «سبّوح قدّوس» پاک و منزّه است خداوند، این نور فرشته اى مقرّب یا پیغمبرى مرسل است.
ندائى آمد: این نور طینت و سرشت علىّ بن ابى طالب صلوات اللَّه علیه است.
منابع :
امالى صدوق: 427 ح 6 مجلس 55، بحار الأنوار: 162/39 ح 1، مدینة المعاجز: 123/1 ح 70، علل الشرایع: 143 ح 9.
